🐶 Tytuł Syna Króla Hiszpanii

Tytuł syna króla hiszpani. Podaj hasło które jest odpowiedzią na pytanie „Tytuł syna króla hiszpani”. Jeżeli nie znasz prawidłowej odpowiedzi na to pytanie, lub pytanie jest dla Ciebie za trudne, możesz wybrać inne pytanie z poniższej listy. Jako odpowiedź trzeba podać hasło (dokładnie jeden wyraz). Dzięki Twojej odpowiedzi tytuł syna króla Hiszpanii ★★★ LEWICI: potomkowie Lewiego, syna Jakuba ★★★ OJCZYM: drugi mąż matki dla jej syna ★★★ SYNOWA: żona syna ★★★ mariola1958: BRANDON: imie syna Bruce’a Lee ★★★ CHROBRY: przydomek Bolesława, syna Mieszka I ★★ PRAWNUK: syn syna syna ★★★ denwerek_m: WNUCZKA: córka syna lub Siedem żywotów króla Hiszpanii 16 czerwca 2014 19:00 | Aktualizacja 16 czerwca 2014 17:12 6 min czytania. Marek Rybarczyk syn króla w Hiszpanii. hiszpański królewicz. książę w Hiszpanii. tytuł dzieci rodziny królewskiej w Hiszpanii. tytuł dziecka rodziny królewskiej w Hiszpanii. tytuł książąt z domu panującego w Hiszpanii i Portugalii. tytuł dziecięcia hiszpańskiego króla. królewski potomek w Hiszpanii. Od 1931 r. do 1975 r. kraj pozostawał oficjalnie bez króla. Okres dyktatury generała Franco był dla Hiszpanii czasem, kiedy hiszpańscy monarchowie musieli się wycofać. Jednak dzięki Filip IV (ur. 8 IV 1605 w Valladolid, zm. 17 IX 1665 w Madrycie) – król Hiszpanii od 1621 roku, król Portugalii w latach 1621–1640. Syn Filipa III, króla Hiszpanii i Portugalii, oraz Małgorzaty, córki Karola, arcyksięcia austriackiego na Styrii, Karyntii i Krainie. Z pierwszego związku małżeńskiego z Elżbietą (1602–1644), córką Henryka IV, króla Francji, miał dwoje dzieci Hajmon. w mitologii greckiej syn króla Teb Kreona i Eurydyki. Amyklas. syn króla Lakedajmona i jego małżonki Sparty, król spartański. Triptolemnos. syn Celeusa, króla Eleusis, według mitu pierwszy zasiał ziarno. Ajaks. zwany Wielkim syn Telamona, króla Salaminy, zaprzyjaźniony z Telamonem. syn króla Hiszpanii - hasło do krzyżówki. To za takim królowaniem Chrystusa Króla tęsknią wszyscy Jego wyznawcy, dając wyraz swej tęsknocie w modlitewnym wołaniu: "Przyjdź królestwo Twoje!" (Mt 6, 10), "Amen, Przyjdź Panie Jezu!" (Ap 22, 20). Warto już tylko zauważyć, że w tym wiecznotrwałym Królowaniu Syna Bożego będą uczestniczyć sprawiedliwi. Gdy miał 13 lat, jego ojciec postanowił poślubić syna córce króla francuskiego Henryka II, Elżbiety Valois. Wkrótce jednak dziewczyna została oblubienicą nie syna, ale ojca. Młoda królowa rozpaliła się współczuciem dla swojego pasierba, a on z kolei odwzajemnił ją i dał jej prezenty. Po śmierci Marii i krótkim panowaniu jej syna, ziemie te przeszły na jej wnuka – Karola Habsburga, późniejszego cesarza rzymskiego i króla Hiszpanii. Po jego abdykacji dziedzictwo burgundzkie wraz m.in. z Hiszpanią przeszło pod władanie syna Karola, Filipa II. W 1672 wybuchła tzw. RT @robert_ulrich77: Krzyż św Andrzeja, krzyż burgundzki trafił do Hiszpanii za sprawą Filipa Habsburga, ks. Burgundii, męża Joanny Kastylijskiej, która była córką królów katolickich, Izabeli i Ferdynanda. Grand Hiszpanii ( hiszp. Grande de España) – pierwotnie tytuł najwyższej arystokracji hiszpańskiej, przysługujący (1914) 392, obecnie 395 rodzinom. Tytuł, z proweniencją z wczesnej historii Hiszpanii, został zatwierdzony w roku 1520 przez cesarza rzymskiego i króla Hiszpanii Karola V (I). Grandowie I klasy mieli prawo nazywać 2lXp. Trastámara (1479-1555)Edytuj za panowania Izabeli i Ferdynanda dynastie Królewskie Kastylii i Aragonii, ich królestwa, zostały połączone w jedną linię. Historiografia Hiszpanii ogólnie traktuje to jako utworzenie Królestwa Hiszpanii, ale w rzeczywistości oba królestwa kontynuowane przez wiele wieków z własnymi odrębnymi instytucjami. Aż do dekretów Nueva Planta z początku XVIII wieku obie ziemie zostały formalnie połączone w jedno państwo.,> 22 July 1478 – 25 September 1506 (aged 28) 27 June 1506 Castile 25 September 1506 Castile Husband of Joanna of Castile Habsburg House of Habsburg (1516–1700)Edit Main article: Habsburg Spain Following the deaths of Isabella (1504) and Ferdinand (1516), their daughter Joanna inherited the Spanish kingdoms., Została jednak uwięziona w Tordesillas z powodu choroby psychicznej. Ponieważ syn Joanny, Karol i (przyszły święty cesarz rzymski Karol V), nie chciał być jedynie regentem, wspólnie z matką ogłosił się królem Kastylii i Aragonii. Następnie Kortezy kastylijskie i Aragońskie zarzucały mu współwyznawstwo z matką. Po jej śmierci został jedynym królem Kastylii i Aragonii, a trony pozostały na stałe Zjednoczone z Filipem II hiszpańskim i jego następcami. Tradycyjna numeracja monarchów podąża za koroną kastylijską, tj., po królu Ferdynandzie (II Aragonii i V Kastylii jure uxoris jako mężu Królowej Kastylii Izabeli i), następny Ferdynand otrzymał numer VI. podobnie Alfons XII przyjmuje numer po Alfonsie XI Kastylii, a nie alfonsie V Aragonii, wcześniejszych monarchach hiszpańskich o tym imieniu. nie., 5 Charles II, The Bewitched Carlos II, el Hechizado 6 listopada 1661 – 1 listopada 1700 (lat 38) 17 września 1665 – 1 listopada 1700 król Hiszpanii, Neapol, Sycylia i Sardynia książę Mediolanu władca Niderlandów i hrabia Palatyn Burgundii syn Filipa IV sporny pretendent Główny artykuł: Wojna o sukcesję hiszpańską nie,1a”>panowanie tytuły roszczenie 6 arcyksiążę Karol Austrii, jako Karol IIIArchiduque Carlos, (Carlos III) 1 października 1685 – 20 października 1740 (w wieku 55 lat) 12 września 1703 – 2 lipca 1715 król Hiszpanii, Neapolu, Sycylii i Sardynii książę Mediolanu władca Niderlandów prawnuk Filipa III w roku 1700 zmarł Karol II., Charles „will nazwał 16-letniego Filipa, wnuka Karola” siostry Marii Teresy hiszpańskiej i króla Francji Ludwika XIV, jako jego następcę całego imperium hiszpańskiego. Po ewentualnym odrzuceniu niepodzielnych hiszpańskich posiadłości, Korona Hiszpanii byłaby oferowana obok młodszego brata Filipa Karola, księcia de Berry, a następnie arcyksięcia Karola austriackiego., arcyksiążę Karol miał prawo do tronu hiszpańskiego ze względu na fakt, że ojciec Karola, Leopold I, Święty cesarz rzymski, był synem Karola”ciotki Marii Anny Austrii, ale Filip nadal miał lepsze roszczenia, ponieważ dziadek Filipa, król Ludwik XIV Francji, był synem Karola” ciotki Anny Austrii, starsza z sióstr Filipa IV., Jednak Filip IV w swoim testamencie zastrzegł, że sukcesja powinna przejść na austriacką linię Habsburgów, a Austriacka gałąź twierdziła również, że Maria Teresa hiszpańska, babka Filipa, zrzekła się hiszpańskiego tronu dla siebie i swoich potomków w ramach umowy małżeńskiej. Sprzeciwiali się temu Francuzi twierdząc, że opierał się on na posagu, który nigdy nie został zapłacony. w ten sposób wybuchła wojna i arcyksiążę Karol został ogłoszony królem Hiszpanii, jako Karol III, w przeciwieństwie do Filipa V., Karol zrzekł się pretensji do tronu hiszpańskiego w Traktacie w Rastatt z 1714 roku, ale pozwolono mu na dalsze używanie stylów hiszpańskiego monarchy do końca życia. Filip wstąpił na tron Hiszpański, ale na zawsze zrzekł się pretensji do tronu Francji dla siebie i swoich potomków. Dom Burbonów (1700-1808)Edycja Główny artykuł: oświecenie w Hiszpanii nie., 13 Ferdynand VII, the Desired, the Felon King Fernando VII, el Deseado, el Rey Felón 14 października 1784 – 29 września 1833 (w wieku 48 lat) 19 marca 1808 – 6 maja 1808 król Hiszpanii syn Karola IV dom Bonapartych (1808-1813)edycja Główny artykuł: Królestwo Hiszpanii (napoleońskie) jedynym monarchą z tej dynastii był Józef i, narzucony przez swojego brata Napoleona i Francji po abdykacji Karola IV i Ferdynanda VII., Tytuł, którym posługiwał się Józef, był królem Hiszpanów i Indii, z łaski Bożej i konstytucji państwa. Później nadano mu również wszystkie tytuły poprzednich królów. 25 września 1808 w Kadyksie utworzono rząd w opozycji do Francuzów, który nadal uznawał uwięzionego Ferdynanda VII za króla. Rząd ten został dyplomatycznie uznany za legalny rząd hiszpański przez Wielką Brytanię i inne kraje będące w stanie wojny z Francją. nie.,/td> Józef i, Intruz, BotellaJosé i, Pepe Botella 7 stycznia 1768 – 28 lipca 1844 (w wieku 76 lat) 6 czerwca 1808 – 11 grudnia 1813 król Hiszpanii Król Neapolu i Sycylii i Indii Comte de Survilliers brak związku, mianowanego i starszego brata Napoleona Bonaparte dom Burbonów (1813-1868; pierwsza renowacja)Edytuj Główny artykuł: Historia Hiszpanii (1814-1873) najstarszy syn Karola IV został przywrócony na tron., Ponownie używano tytułu króla Kastylii, Leónu, Aragonii, z łaski Bożej. nie.,nos 10 października 1830 – 10 kwietnia 1904 (w wieku 73 lat) 29 września 1833 – 30 września 1868 Królowa Hiszpanii córka Ferdynanda VII Dom Sabaudii (1870-1873)edytuj główny artykuł: chwalebna rewolucja (Hiszpania) Po rewolucji hiszpańskiej w 1868 roku, w której obalono Izabelę II, utworzono rząd tymczasowy i regencję na czele z Francisco Serrano y domínguezem, który pełnił funkcję głowy państwa, od 8 października 1868 do 4 grudnia 1870 roku, kiedy to zażądano nowego monarchy., Amadeo I został wybrany na króla, a nowym używanym tytułem był król Hiszpanii, z bożej łaski i woli narodu. nie.,d349c511a”>Life Reign Titles Claim 17 Amadeo I Amadeo I, El Rey caballero 30 maja 1845 – 18 stycznia 1890 (w wieku 44 lat) 4 grudnia 1870 – 11 lutego 1873 król Hiszpanii potomek Filipa II (przez wnuka Tomasza Franciszka) i Karola III (przez jego syna Ferdynanda I z dwóch Sycylii i jego córki Marii Luizy) Juan Carlos to jedyny przypadek monarchy, który odegrał współcześnie kluczową rolę w historii swego kraju i Europy Hiszpańscy komuniści przepowiadali, że przejdzie do historii jako “Juan Carlos krótki”. Właśnie mija 30 lat jego panowania. Gdy wiosną tego roku podczas pobytu w jednym z najlepiej prosperujących krajów Unii Europejskiej, w Hiszpanii, pytałem znajomych dziennikarzy, czy przekonali się do monarchii, odpowiadali na ogół: “Nie jesteśmy monarchistami, raczej juancarlistami”. To jeden z wielkich paradoksów najnowszych dziejów naszego kontynentu. I zarazem jedyny przypadek europejskiego monarchy, który odegrał współcześnie kluczową rolę w historii swego kraju, a prawdopodobnie również Europy. Mowa o Juanie Carlosie I. Był wielkim protagonistą wszystkiego, co się wydarzyło w Hiszpanii w ciągu pierwszych lat po śmierci gen. Franco. Łagodnego przejścia od bezwzględnej dyktatury do w pełni europejskiej demokracji. Transformacji , która miała stać się swego rodzaju modelem. Przygotowywany starannie od dziecka przez dyktatora Hiszpanii do roli monarchy absolutnego, który miał gwarantować przetrwanie reżimu frankistowskiego po śmierci Franco, wybrał zupełnie inną drogę. Michnik źle ubrany W Polsce trzej ludzie, na których myślenie proces hiszpańskiej transformacji wywarł wielki wpływ, to Tadeusz Mazowiecki z jego grubą kreską, Adam Michnik, który ma wiele przemyśleń na ten temat oraz gen. Wojciech Jaruzelski. Ci dwaj ostatni, było to na początku lat 90. podczas rozdania nagród im. następcy tronu, księcia Filipa, znaleźli się w Asturii w towarzystwie hiszpańskiej królowej, za której ujmującym i bezpośrednim sposobem bycia i kobiecością, kryje się notabene żelazny charakter. Sztywny, ale na swój wojskowy sposób elegancki Jaruzelski i luzak Michnik. Królowa Zofia nieco zaskoczona strojem naczelnego “Gazety Wyborczej” zapytała generała, dlaczego pan Michnik jest tak źle ubrany. Jaruzelski odpowiedział: jak miał się tego nauczyć, skoro ja go trzymałem w więzieniu. Rok 1974. 82-letni caudillo, czyli wódz Hiszpanii, zaczyna nagle chorować, a obowiązki szefa państwa sprawował formalnie przez kilka miesięcy, jakby “na próbę”, Juan Carlos I. Wyznaczony dekretem Franco z 1967 r., wydanym przez niego “zgodnie z zasadami Ruchu Narodowego” (Movimiento Nacional) na jego następcę. Franco napisał w dekrecie: “Jest powołany, aby pewnego dnia mnie zastąpić z tytułem królewskim”, jako Juan Carlos I. Kask zamiast korony 22 listopada 1975 r., dwa dni po śmierci generalissimusa Francisca Franca Bahamondego, Kortezy w Madrycie proklamowały Juana Carlosa I jako króla. Wysoki, szczupły, wysportowany 37-latek z lekką tendencją do łysienia, obdarzony wszystkimi cechami fizycznymi rodu Burbonów, był przede wszystkim człowiekiem wszechstronnie przygotowanym do swej roli. Do stanowiska wodza naczelnego szykował się, kończąc kolejno akademie wojskowe lotnictwa, marynarki i piechoty. Później zrobił dyplomy wydziałów prawa i ekonomii uniwersytetu madryckiego. Bezpośredni w kontaktach, budził sympatię. Zwłaszcza u kobiet i młodego pokolenia. Znane było jego upodobanie do szybkich samochodów, ryzykownego pilotażu i śmiałych kobiet. Zdarzyło się, ze wyniesiono go z samolotu na noszach. Przed kilku laty z nostalgią wspominał w wywiadzie, jak przed objęciem tronu urywał się obstawie na swoim wielocylindrowym motocyklu i jeździł po Madrycie. “Czasami zdejmowałem kask pod światłami, a trzeba było widzieć zdumione miny kierowców w samochodach!”, mówił Juan Carlos. Coś z tego stylu pozostało królowi do dzisiaj. Gdy występuje oficjalnie jako szef państwa i wódz naczelny sił zbrojnych, jeździ czarnym rolls-royce’em z eskortą. “Kiedy jednak jadę z królową do restauracji na prywatny obiad, sam prowadzę i zatrzymuję się pod światłami. Nikt nie musi stać w korkach, ponieważ król udaje się do krawca”, powiedział w wywiadzie. Imieniny u króla Jest wnukiem Alfonsa XIII. Ostatniego monarchy hiszpańskiego, który musiał opuścić kraj w 1931 r., po ustanowieniu II Republiki. Ojca obecnego króla Hiszpanii, Juana de Borbon, który nosił tytuł hrabiego Barcelony i był naturalnym następcą tronu hiszpańskiego, poznałem w 1974 r., gdy jako dziennikarz zostałem zaproszony na jego imieniny. Całe dorosłe życie spędził na wychodźstwie. Uroczystość odbywała się w skromnej rezydencji Juana de Borbon nad Atlantykiem, w Estorilu pod Lizboną. Było to moje pierwsze zetknięcie ze zwyczajami panującymi na dworze królewskim i o mało nie popełniłem poważnej gafy. Złożyłem dłonie do oklasków, gdy następca tronu, przemawiając z pagórka usypanego w ogrodzie, powiedział: bliski jest dzień, gdy wszyscy Hiszpanie będą wolni i równi wobec prawa. Ktoś jednak mnie powstrzymał: królowi się nie klaszcze! Gdy Juan de Borbon skończył, obecni zakrzyknęli: “Król dobrze mówi! Niech żyje król!”. Juan Carlos jako najsmutniejszy moment swego życia wspomina zimny deszczowy poranek w listopadzie 1948 r., gdy jako dziesięcioletni chłopiec żegnał się na peronie lizbońskiej stacji kolejowej Rossio, wsiadając do pociągu Lusitania-Express, który miał go zawieźć do Madrytu. Tam, pod opieką Franco, miał spędzić resztę dzieciństwa i młodość. Jego ojciec zgodził się na propozycję caudilla, który chciał, aby znany z demokratycznych poglądów i pozostający w opozycji do frankistowskiego reżimu Juan de Borbon z czasem zrzekł się praw do tronu na rzecz swego syna. Ten zaś miał “terminować” pod okiem dyktatora na ewentualnego przyszłego monarchę. Rodzice Juana Carlosa zgodzili się zapłacić tę wysoką cenę, jaką miała być całkowita rozłąka z synem, za nadzieję na powrót dynastii Burbonów na tron hiszpański. Franco miał dla ich dynastii głęboką pogardę. Choć swą karierę wojskową zawdzięczał Alfonsowi XII, mówił o Burbonach, “to kolekcja zdegenerowanych arystokratów”, którzy nie potrafili rozprawić się z republikanami. Młodego Juana de Borbon y Borbon potrzebował jednak do realizacji swych planów. Smutne dzieciństwo i wczesna młodość pod okiem wychowawców i lokai, którzy byli szpiegami Franco, stały podsłuch telefoniczny i publiczne upokorzenia ze strony caudilla, który bardzo lubił publicznie szydzić na temat ambicji Juana de Borbon, aby stać się “królem wszystkich Hiszpanów”. Wiedząc, że każda rozmowa telefoniczna z ojcem jest nagrywana, a zapis przedstawiany generalissimusowi, Juan Carlos do perfekcji opanował sztukę kamuflażu swych uczuć i poglądów. Jego oficjalne zdjęcia z lat 60. i pierwszej połowy 70. pokazują młodego mężczyznę z twarzą bez wyrazu, o nieco melancholijnym uśmiechu. To była jego maska. Wiele lat później, rozmawiając z sekretarzem generalnym Komunistycznej Partii Hiszpanii, Santiago Carillo, Juan Carlos tak mówił mu o tamtym okresie swego życia: “Przez wiele lat musiałem udawać idiotę, co nie jest łatwe”, ale “wszyscy w to uwierzyli”. Sieroty po Franco W 1962 r Juan Carlos żeni się z Zofią Schleswig Holstein Sondenburg, córką Pawła I, króla Grecji, i Fryderyki de Hannover. Zofia od małej dziewczynki wychowywana była na królową i znakomicie weszła później w tę rolę. Ale i ona objęta została inwigilacją mimo pewnej sympatii, jaka budziła u starego dyktatora, który zmarł 20 listopada 1975 r. Na mocy jego testamentu politycznego zapisanego w dekretach o sukcesji z 1967 i 1969 r. Juan Carlos został obdarzony wszystkimi prerogatywami władzy totalnej, jaką posiadał jego opiekun i protektor. Pierwsze posunięcie monarchy, który po 44-letniej przerwie odzyskał tron dla dynastii burbońskiej, uspokoiło “bunkier”, jak nazywano w Hiszpanii beton polityczny skupiony w jedynej partii, czyli frankistowskim Movimiento. Król powołał na premiera pierwszego rządu po śmierci Franco zagorzałego frankistę, Carlosa Ariasa Navarra, przezwanego “rzeźnikiem z Malagi”. Pełnił tam po zwycięstwie wojsk Franco w 1939 r. nad obrońcami republiki funkcje prokuratora. Posłał wielu republikanów przed pluton egzekucyjny. Koronkowy premier Po kilku miesiącach Juan Carlos zręcznym manewrem doprowadził do odejścia jednoznacznie kojarzącego się Ariasa. Powołał na szefa rządu ostatniego szefa frankistowskiego Movimiento. Był to przedstawiciel młodego pokolenia “liberalnych” frankistów, polityk o europejskich manierach, Adolfo Suarez, założyciel partii, która miała w swej nazwie słowo demokracja – Unii Demokratycznego Centrum (UCD). Na pierwszy obiad z klubem korespondentów zagranicznych w Madrycie przystojny nowy premier włożył do ciemnego garnituru koszulę z obfitymi mankietami z koronki. W rozmowie przy stole dawał dziennikarzom wyraźnie do zrozumienia, że będzie prowadził koronkową politykę, aby nie prowokując frankistowskiego bunkra, przygotować stopniowo pierwsze demokratyczne wybory. Pod koniec 1976 r. w rok po śmierci caudilla, w Hiszpanii prasa była już praktycznie zupełnie wolna, a chociaż wciąż niezalegalizowane – działały już swobodnie wszystkie partie i związki zawodowe znajdujące się politycznie na prawo od komunistów. Król był przekonany, że aby zapewnić w oczach Hiszpanów i świata pełną wiarygodność hiszpańskiej demokratyzacji, konieczna jest również legalizacja Komunistycznej Partii Hiszpanii (KPH) i jej organizacji związkowej – Komisji Robotniczych. Komuniści przez cały czas panowania frankizmu stanowili bowiem najaktywniejszą i najbardziej krwawo prześladowaną część opozycji. Ostatni, wydany już po śmierci caudilla przez frankistowski sąd wyrok długoletniego więzienia wobec działacza związkowego, skazywał przywódcę Komisji Robotniczych, Marcelina Camacha. Tymczasem nawet umiarkowani generałowie, których lojalności król mógł być pewny, zaklinali go na wszystko, aby nie legalizował KPH. Ostrzegali Juana Carlosa, że może to doprowadzić do buntu w armii, która “nie po to wygrała krwawą wojnę domową, aby teraz wpuszczać do Kortezów czerwonych”, jak wyraził się gen. Milans de Bosch, gubernator wojskowy Sewilli. Sytuacja była delikatna. W ciągu roku od śmierci Franco liczba strajków w Hiszpanii wzrosła dziesięciokrotnie, na 12 października 1976 r. szykował się strajk powszechny. Frankistowscy generałowie tylko na to czekali, aby wyprowadzić wojsko na ulicę. Do Pałacu Zarzuela pod Madrytem, siedziby Juana Carlosa, telefonowali jego przyjaciele, z którymi kończył akademie wojskowe, i mówili o zaawansowanym spisku w trzech rodzajach broni. Król jako wódz naczelny zakazał gromadzenia zapasów paliwa w jednostkach pancernych. Juan Carlos zgodził się, aby premier Suarez po raz ostatni posłużył się frankistowskim ustawodawstwem antystrajkowym i zagroził lewicowej opozycji represjami. Felipe Goznalez i inni liderzy opozycyjni w tajnych rozmowach z rządem dali sobie wytłumaczyć, czym grozi w tym momencie strajk powszechny. Zgodzili się wycofać z konfrontacji. Dyskretną, ale istotną rolę odegrała w tym zwrotnym momencie transformacji część hierarchii Kościoła hiszpańskiego. Po długim okresie utożsamiania się z frankizmem, podjął on wielką próbę doprowadzenia do pojednania zwycięzców i zwyciężonych w wojnie domowej, wspomagając w tym Juana Carlosa. 15 czerwca 1977 r., w niespełna 19 miesięcy od śmierci caudilla, w Hiszpanii odbyły się pierwsze od głosowania do parlamentu z 1936 r. demokratyczne wybory powszechne. 22 lipca odbywa się pierwsze posiedzenie demokratycznie wybranych Kortezów. Król, wraz z królową Zofią, która z niemówiącej po hiszpańsku “cudzoziemki” stała się postacią budzącą powszechną sympatię Hiszpanów, przybywają do gmachu parlamentu owacyjnie witani. Socjaliści jako jedyni nie wstają na powitanie króla. Lista nierozstrzelanych W grudniu 1978 r. nastąpiło uchwalenie konstytucji, która czyniła z Hiszpanii europejską monarchię demokratyczną. To miał być koniec kluczowej roli króla w polityce. Najbardziej dramatyczny moment hiszpańskiej transformacji miał jednak dopiero nadejść. Na początku 1981 r. premier Suarez podaje się do dymisji. Jego UCD, która spełniła już swą rolę, jest w rozsypce. Sondaże zapowiadają, że następny rząd będą tworzyć socjaliści. Stara frankistowska gwardia w wojsku spiskuje i apeluje do króla, aby “zapobiegł katastrofie”. Nastroje w wojsku są nerwowe. 23 lutego 1981 r. o wieczorem pułkownik Guardia Civil, Antonion Tejero, z pistoletem w dłoni wkracza na czele oddziału 200 swych ludzi do gmachu parlamentu w chwili głosowania nad kandydaturą nowego premiera. Tejero, potężnie zbudowany mężczyzna o niskim czole, z cienkim “oficerskim” wąsikiem, wchodzi na mównicę i wymachując pistoletem, rozkazuje: “Wszyscy na ziemię!”. Chce upokorzyć parlament i każe deputowanym wleźć pod krzesła, wskazując wymownie na żołnierzy mierzących do nich z automatów. Nie wykonali rozkazu tylko ustępujący premier Suarez i Carillo. W Sewilli gen. Milans de Bosch wyprowadził na ulicę czołgi, w stolicy wojsko zajęło gmachy radia publicznego i telewizji, które od tej chwili nadawały tylko marsze wojskowe, ulicami Madrytu pędziły we wszystkich kierunkach ciężarówki wyładowane policją zmilitaryzowaną w czarnych ceratowych kaskach Guardia Civil. Tymczasem wśród generałów, którzy stanęli na czele zamachu stanu, trwał spór, czy król się zgodzi, aby ogłosili przewrót w jego imieniu, czy też króla należy zlikwidować jako główną przeszkodę. Część oficerów w garnizonach była przekonana, że “za wszystkim stoi król”. Zamachowcy popełnili podstawowy błąd. Nie odcięli linii telefonicznych do Pałacu Zarzuela, strzeżonego przez nieliczną gwardię królewską. Juan Carlos zasiada do telefonu i łączy się kolejno z gubernatorami wojskowymi regionów kraju oraz dowódcami wielkich jednostek. “Jest to zamach wymierzony przeciwko monarchii, rozkazuję natychmiastowy powrót do koszar”. Przyjaźnie z czasów służby wojskowej i prestiż króla działają. Zamachowcy zostają coraz bardziej izolowani. Przyjaciel króla, dowódca bazy lotniczej pod Sewillą, ustawia odrzutowce z wyrzutniami rakietowymi na wprost bramy wjazdowej, aby użyć ich jak artylerii w razie ataku czołgów. Decydujące jest przemówienie króla, któremu udało się w końcu ściągnąć do pałacu ekipę telewizyjna z okupowanego gmachu TV. Po 22 godzinach deputowani uwięzieni w Kortezach zostali uwolnieni. Porządek konstytucyjny został uratowany, Hiszpania odetchnęła z ulgą. Królowa Zofia, w rozmowie z jednym z polskich dyplomatów, wspominała: “Gdy mąż poszedł telefonować do gubernatorów, baliśmy się o nasze życie; zwyczajnie, po ludzku baliśmy się”. Kilka dni po nieudanym zamachu madrycki tygodnik “Tiempo” ogłosił listę kilkuset nazwisk polityków, dziennikarzy, aktorów, pisarzy, a także kilku wojskowych. Zamachowcy zamierzali ich rozstrzelać w ciągu 48 godzin po przewrocie. Duch pojednania towarzyszący hiszpańskiej transformacji przeważył również w chwili rozliczenia zamachowców. Było tylko kilkanaście wyroków, wszystkie łagodne. Po kilkunastu latach wyszedł z więzienia również pułkownik Tejero. Podobne wpisy Królowa Anglii Maria I Tudor marzyła o tym, żeby dać swojemu mężowi Filipowi II następcę tronu, który objąłby władzę w Anglii i Hiszpanii. Dwukrotnie myślała, że spodziewa się dziecka, lecz okazało się, że rzekome ciąże to objawy śmiertelnej choroby... Maria I Tudor: zakochana królowa Maria I Tudor zapisała się w historii Anglii jako królowa, która dążyła do przywrócenia w kraju katolicyzmu po protestanckich reformach swojego ojca Henryka VIII. To właśnie rozwód króla Anglii z matką Marii Katarzyną Aragońską doprowadził do tego, że wypowiedział posłuszeństwo papieżowi i ogłosił się głową Kościoła anglikańskiego. Kiedy więc w lipcu 1553 r. Maria została królową, zaczęła prześladować protestantów, czym zasłużyła sobie na miano „Krwawej Marii” – „Bloody Mary”. Krwiożercza monarchini miała jednak również łagodniejsze oblicze. Bardzo chciała zostać matką, lecz niestety zamiast radości macierzyństwa czekało ją cierpienie, a w końcu przedwczesna śmierć. W lipcu 1554 r. Maria I Tudor wyszła za mąż za Filipa II Habsburga, króla Neapolu i Sycylii, a od 1556 r. także Hiszpanii, który był od niej młodszy o jedenaście lat. Po ślubie Filip przyjął tytuł króla Anglii, lecz wszystkie dokumenty małżonkowie podpisywali wspólnie i de facto to w rękach Marii spoczywała władza nad krajem. Chociaż Filip mocno rozczarował się urodą monarchini, a właściwie jej brakiem, ona sama była w swoim mężu szaleńczo zakochana. Przede wszystkim zaś pragnęła wydać na świat syna, który w przyszłości zostałby królem Anglii i Hiszpanii. Czytaj także: Ścięta, wygnana, rozwiedziona, zmarła... Tak umierały żony króla Henryka VIII Fot. Anthonis Mor, Common Rights @Wikipedia Maria I Tudor: dziecko, którego… nie było Nadzieja na narodziny dziedzica kilku koron pojawiła się we wrześniu 1554 r., kiedy Maria przestała miesiączkować i znacząco przytyła. Co więcej, zaczęły jej doskwierać poranne mdłości, a nawet – jak sama twierdziła – czuła w swoim łonie ruchy płodu. Nadworni medycy ogłosili więc, że królowa jest w ciąży. Teść królowej, cesarz Karol V, informował swojego sekretarza Francisco de Eraso: „Uważa się, że [Maria] spodziewa się dziecka, a lud raduje się z królem i wszystkimi”. Kilka dni później pisał zaś do syna, króla Filipa II: „Chciałbym tylko zaznaczyć, jak wielką radością napawa mnie, że Bóg da nam dzięki niej sukcesorów. [Królowa] nie musi się usprawiedliwiać, że nie napisała własnoręcznie listu. Moim pragnieniem jest, by uważała na swoje zdrowie i podchodziła do życia ze spokojem, szczególnie w swoim stanie”. W listopadzie 1554 r. wydawało się już pewne, że Maria jest w ciąży – to miał być trzeci miesiąc. „Nie ma wątpliwości, że królowa spodziewa się dziecka, ponieważ pokazuje to jej brzuch, a suknie już na nią nie pasują” – zawiadamiał ambasador Hiszpanii żądnego nowych wieści cesarza Karola V. Angielski dwór był przygotowany na różne scenariusze, nawet ten najgorszy, czyli śmierć Marii I Tudor w połogu. Filip zobowiązał się, że obejmie wówczas rządy regencyjne w imieniu małoletniego syna lub córki, a także… poślubi młodszą siostrę swojej żony, Elżbietę (przyszłą królową Elżbietę I). W końcu 30 kwietnia 1555 r. po Europie rozeszła się wieść o narodzinach syna Marii i Filipa, a w samej Anglii odbyła się z tej okazji uroczystość dziękczynienia. Biły dzwony, odpalono fajerwerki, a angielski lud wyszedł na ulicę, wiwatując i manifestując swoją radość w powodu przyjścia na świat następcy tronu. Po kilku dniach okazało się jednak, że informacja o porodzie jest nieprawdziwa. Maria cały czas wierzyła jednak w swój błogosławiony stan i z nadzieją wyczekiwała narodzin dziecka. Dopiero w sierpniu 1555 r., kiedy opuchlizna na jej brzuchu zeszła, zorientowała się, że nigdy nie była w ciąży. Nieprzychylni władczyni dworzanie rozpuścili wówczas plotkę, jakoby wydała ona na świat małpkę lub pieska i ze wstydu ukryła „dziecko” przed światem. Krążyły też pogłoski, że Maria zleciła jednemu z angielskich lordów znalezienie noworodka, którego w stosownej chwili podłożyłaby jako swoje własne dziecko. Sama monarchini obwiniała z kolei o swoje złamane marzenia o macierzyństwie… protestantów. Uważała bowiem, że jej dramat to kara boska za tolerowanie „heretyków” w królestwie. Czytaj także: Król Henryk VIII i Katarzyna Aragońska. Tragiczna historia skomplikowanej miłości Tudora Maria I Tudor: nadzieja umiera ostatnia Jesienią 1557 r. kolejny raz pojawiła się szansa na to, że Maria I Tudor wyda na świat potomka. Królowa poczuła się brzemienna i ogłosiła na dworze, że najpóźniej w marcu 1558 r. zostanie matką. Bardzo długo wierzyła, że faktycznie jest w ciąży, lecz w październiku 1558 r. z bólem pogodziła się z myślą, że nie urodzi Filipowi dziecka. W tym samym czasie jej stan zdrowia zaczął zresztą gwałtownie się pogarszać, a medycy byli bezradni wobec jej cierpienia. Najprawdopodobniej królowa Maria I Tudor cierpiała na raka macicy, torbiel jajnika lub puchlinę wodną, zaś trapiącą ją chorobę interpretowała jako oznaki odmiennego stanu. Zmarła 17 listopada 1558 r. w wieku 42 lat i została pochowana w opactwie w Westminster. Umierając, miała podobno przed oczami tańczące maleńkie dzieci, przypominające jej o marzeniu, którego nie udało jej się w życiu spełnić. Czytaj także: Nigdy nie wyszła za mąż, nazwano ją Królową Dziewicą. Kim była Elżbieta I? Fot. Sammlung Rauch / Interfoto / Forum, Anthonis Mor

tytuł syna króla hiszpanii